Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 20:47: Zależy to od tego ile masz lat , bo może to być tylko zwyczajne zauroczenie z jego strony .Inna sprawa jak jesteście prawie dorośli , wtedy łatwiej jest nazwać to uczucie miłością .Jeżeli nie czujesz się na razie na siłach powiedzieć mu " Kocham cię " to wstrzymaj się i powiedz mu kiedy będziesz w 100 % pewna że to prawdziwa miłość :)Powodzenia życzę :* Odpowiedzi Aseneth odpowiedział(a) o 20:45 Może jest bardzo "mocno" w Tobie zauroczony i wydaje mu się, że to miłość. Policek odpowiedział(a) o 20:45 Zależy jaki typ faceta, są tacy którym wiadomo o co kaman, ale są też normalni. Mam nadzieje że trafiłaś na tego normalnego, który naprawde darzy Ciebie tym uczuciem, powodzenia :) blocked odpowiedział(a) o 20:45 Pewnie, że można, ale jeżeli Ty tego do niego nie czujesz to nie rozumiem po co robisz z nim takie rzeczy to znaczy po co dajesz mu nadzieję.. Zacky. odpowiedział(a) o 20:46 Cóż, znacie się dosyć krótko i tak naprawdę raczej się tak dobrze nie poznaliście, jak przyjaciele. Być może jest to po prostu zauroczenie z jego strony ale... przecież i zauroczenie może przerodzić się w miłość. Czas pokaże swoje. ;3 barbie6 odpowiedział(a) o 20:47 według mnie to może być prawda ,bo jeśli się spotykacie całujecie , to chłopak mógł się naprawdę zakochać Armen95 odpowiedział(a) o 20:48 Moim zdaniem niekoniecznie musi być to "ściemą", tak jak mówisz "całowanie, przytulanie, spędzenie miło czasu itd." swoje robi :). Możliwe, że naprawdę już zdążyłaś go zauroczyć, kobiety potrafią wszystko ;p. I masz rację, to są bardzo ważne słowa i nie powinno się ich wypowiadać nie będąc ich pewnym, bo wtedy tracą znaczenie. Ale niestety nie każdy tak uważa i wiele osób rani się tym każdego dnia, dlatego Ty nie spiesz się z tymi słowami, on poczeka, a Ty bądź pewna, że mówisz to właściwej osobie :). Pozdrawiam i trzymam kciuki. Myślę,ze mozna :) widoczni mu na tobie zalezy To Chyba nie jest sciema ja tam nie wiem nie mam jak facio cie po 3 chyba ale nie wierze w długo trwałą miłosc.;/Morze wam sie Shiya odpowiedział(a) o 20:51 Te słowa są nadużywane. Zakładam, że to zauroczenie. Uważasz, że ktoś się myli? lub
I wiecie co? On mnie nie zostawił. W tym okresie rodzice zauważyli, że strasznie schudłam, zaczęli mnie pilnować w jedzeniu, nie cięłam się już. Od tamtego dnia nie zrobiłam na swoim ciele ani jednej kreski. Czułam, że ktoś chce mnie na tym świecie, że to nie jest na mnie pora. Bóg ma dla mnie plan, a ja ten plan chce wypełnić.
Bp Artur Ważny – fot. Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej – Będziemy posłani do Kościoła, do miejsc, gdzie mieszkamy na co dzień, które mogą się nam nie podobać, bo są „w błocie”, nie są idealne, ale Jezus mówi: „Idź tam. Idź tam, z moim pokojem, moim miłosierdziem. Zaufaj” – mówił bp Artur Ważny podczas Mszy świętej w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. Na początku homilii tarnowski biskup pomocniczy przywołał słowa z Apokalipsy św. Jana: „Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości w Jezusie, byłem na wyspie, zwanej Patmos”. Apostoł został zesłany na wyspę z powodu głoszonej Ewangelii, a współcześni ludzie przez pandemię przebywali w izolacji i zamknięciu. Biskup powiedział, że na wyspie Patmos człowiek czuje się niezrozumiany i uciśniony. Sytuacja, doświadczana w życiu jest swoistym badaniem czy ma się w sobie miłość i zaufanie do Boga. Dobrym miejscem by przeżywać to, co trudne jest Msza św. Zmartwychwstały mówił do św. Jana: „Co widzisz, w księdze napisz i poślij siedmiu Kościołom, które są w Azji”. Słowo „Azja” można przetłumaczyć jako „błoto”. Biskup zaznaczył, że współczesny Kościół jest w błocie i zostaje nim obrzucony, Jezus jednak wciąż go kocha. Bp Artur Ważny powiedział, że na początku Mszy św. wierni mogą mieć przeświadczenie, że „przegrali w walce” i muszą przeżyć Eucharystię jako spotkanie z żywym Bogiem. W ciemności, która dotyka serc i sprowadza do izolacji, staje Chrystus, który mówi „Pokój wam”. Zbawiciel pokazuje swe rany i oczekuje, że człowiek Mu pokaże swoje zranienia. – To ważne, by pokazać Jezusowi na początku Mszy św. z czym przychodzę, pokazać moją „biedę”, ciemność, zamknięcie, ucisk, prześladowanie, moje „Patmos”, a on wtedy mówi: „Pokój tobie!” – wskazał bp Artur Ważny. Jezus mówi, że ma klucz do pokoju, który ma zagościć w sercu człowieka. Wierzący odpowiadają zatem podczas Mszy św.: „Panie, zmiłuj się nade mną, potrzebuję Twej miłości”. Biskup dodał, że początek Eucharystii to moment, gdy Chrystus się lituje nad człowiekiem, którzy „przegrał w walce”. – Ważne, by przyjść z wszystkim, niczego przed Bogiem nie udawać, lecz wszystkie swe zamknięcia pokazać. Jeśli jest trudno – stanąć zamkniętym, ale z pragnieniem: „Panie Jezu, Ty możesz mnie otworzyć – wskazał. Kolejnym etapem Eucharystii jest liturgia słowa. Chrystus mówił: „Pokój wam”. Tę część Mszy św. można określić jako „miłość matki, która kocha swe dziecko wciąż inaczej”. Słowo Boże chce dotrzeć do każdego adekwatnie, w zależności od potrzeb i kochać człowieka jak matka swe dziecko. Biskup powiedział, że powodem pojawienia się niepokoju jest niewłaściwe głoszenie Słowa Bożego. Pokój i wojna rodzą się w sercu. Ci, którzy wywołują konflikty zbrojne mają w sobie wiele niepokoju i usiłują powoływać się na Boga. – Ważne, by słuchać Słowa Bożego, które jest głoszeniem miłosierdzia i pokoju, byśmy wiedzieli, jak kochać braci i siostry i dostosowywać miłość miłosierną do tych, którzy są na co dzień obok nas – powiedział bp Artur Ważny. Chrystus mówił „Weźmiecie Ducha Świętego”. Słowo Boże zostało napisane pod wpływem Ducha Świętego i gdy się go słucha, przyjmuje się Ducha. „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” – mówił Zbawiciel. Konicznym jest, by w relacjach międzyludzkich właściwie i konsekwentnie postępować wobec innych. – Ważne jest, by słuchać Bożego słowa, które buduje pokój. Duch Święty będzie nam mówił, jak kochać bliskich, reagować na pewne sytuacje: kiedy z oburzeniem, a kiedy z łagodnością. Jedno i drugie może być miłosierdziem – wskazał biskup. Podczas Eucharystii Bóg przychodzi do ludzi, zobowiązuje się ich kochać, nawet jeśli oni Go nie kochają. To miłosierdzie daje siłę i pewność. Bóg przychodzi mimo wszystko do człowieka, który może być rozdwojony i pełen sprzeczności. Chrystus powtarza Tomaszowi i apostołom: „Pokój wam”. Biblijny pokój, który przynosi Jezus to równowaga między sprzecznościami i lekarstwo na sprzeczność w człowieku. Biskup przyznał, że wielu ludzi odchodzi teraz od Kościoła, ale Jezus mówi o swej wielkiej miłości i prosi człowieka, by nawiązał z Nim relację. Zbawiciel zaznacza przy tym, że wiara boli i wymaga, by się od Niego uczyć. – To piękne, że Chrystus daje taką odpowiedź: „Kocham cię, nawet kiedy ty mnie nie kochasz” – podkreślił biskup. Ostatnim etapem Mszy św. są obrzędy zakończenia. Rozpoczynają się one Komunią Świętą, gdy człowiek staje się jedno z Chrystusem. Jezus nakazuje człowiekowi, by szedł i ogłaszał jego pokój i miłosierdzie tym, których na tej Eucharystii nie ma. – Przez nas Zbawiciel chce zmieniać ten świat – wskazał biskup. Powiedział, by zebrani podczas tej Mszy św. przeżyli zachwycenie na wzór św. Jana, który dzięki Chrystusowi zupełnie inaczej spojrzał na swe życie. – Będziemy posłani do Kościoła, do miejsc, gdzie mieszkamy na co dzień, które mogą się nam nie podobać, bo są „w błocie”, nie są idealne, ale Jezus mówi: „Idź tam. Idź tam, z moim pokojem, moim miłosierdziem. Zaufaj”. Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej
"Właściciel warsztatu powiedział mi, że kobiety z zasady powinny zarabiać mniej" że się robi to, co się kocha. to by mnie nie przyjął. Ja na tego typu uwagi reaguję śmiechem.
fot. Adobe Stock Jestem osobą samotną… Boję się, gdy o tym myślę. Mam czterdzieści pięć lat, spośród bliskich nikt mi już nie został. Rodzice nie żyją, z mężem rozstałam się dwa lata temu, a dzieci niestety nie mieliśmy. Początkowo samotność mi nie doskwierała. Po burzliwym związku czerpałam radość ze spokoju, jaki mnie otaczał Cieszyłam się możliwością odpoczynku po pracy, przeczytania ciekawej książki czy pójścia do kina na taki film, na jaki akurat ja mam ochotę. Z czasem jednak ten poukładany schemat i brak sensu w życiu zaczęły mi przeszkadzać. Praca dawała mi komfort finansowy, ale ja chciałam robić coś więcej. Chciałam czuć się potrzebna! Wolontariat znalazł mnie sam. Jedno ogłoszenie i już byłam zapisana na kurs. Wybrałam hospicjum. Czułam, że właśnie tam odnajdę to, czego szukam. Rodziców straciłam bardzo wcześnie. Ojciec zginął w wypadku, gdy miałam dwanaście lat, a mama zmarła na raka w moje dwudzieste trzecie urodziny… Nie byłam wtedy przy niej. Zdawałam egzaminy na studiach. Wcześniej chciałam przerwać naukę i wrócić do rodzinnego miasta, by zaopiekować się mamą, ona się nie zgodziła. Bardzo chciała zobaczyć mój dyplom. Nie zdążyła… Nie pomogłam mamie, ale mogę pomóc innym. Praca wolontariusza pochłonęła mnie bez reszty Każdą wolną chwilę spędzałam w hospicjum. Wielu moich współpracowników nie wytrzymało, odeszli przerażeni ogromem cierpienia, bólu i samotności. Ja nie patrzyłam na pacjentów w ten sposób. Starałam się w każdym z nich zobaczyć człowieka, który jest wyjątkowy. Pomagałam personelowi, jak mogłam i umiałam, nie bałam się ciężkiej pracy. Po kilku miesiącach znalazłam jednak swoje powołanie. Rozmowę. To zadziwiające, jak bardzo ludzie potrzebują po prostu się wygadać. Słuchałam godzinami opowieści i historii całego życia. Niektórzy żalili się, inni chwalili dziećmi, wnukami, jeszcze inni pytali o radę. Dzięki tym rozmowom wiele się nauczyłam i zrozumiałam, co naprawdę w życiu jest ważne. Tak właśnie poznałam Krystynę. Zaprzyjaźniłyśmy się, choć dzieliła nas spora różnica wieku. Była przemiłą staruszką, która pomimo choroby emanowała pozytywną energią, spokojem i takim ciepłem, że przebywanie w jej obecności było czystą przyjemnością. – Nic podobnego! – stwierdziła, kiedy podzieliłam się z nią swoimi spostrzeżeniami. – To ty rozsiewasz wokół siebie aurę dobroci. Sama nie wiem, jak to się dzieje, że opowiadam ci tak wiele ze swojego życia. Zazwyczaj tego nie robię… A Krysia miała o czym opowiadać. Historia jej życia jest jak wielka i smutna księga. Śmierć rodziców, dom dziecka, bieda, samotność, kilka nieudanych związków… – Czas leczy rany, ale śmierć dziecka po tylu nieudanych próbach zajścia w ciążę to przeżycie najgorsze. Zwłaszcza że przechodziłam przez to sama… – zwierzyła mi się kiedyś.– Sama?! A twój mąż? Nie było go? – zdziwiłam się – Był. Zawsze z boku. Nigdy nie okazał emocji… Jakby go to nie obchodziło – zamyśliła się. – Co ty mówisz! Przecież odwiedza cię codziennie. Musi cię bardzo kochać, Krysiu. Widać to po nim! – sprzeciwiłam się. – Może i kocha. Ale wiesz… nigdy mi tego nie powiedział. Przez tyle lat. Nigdy mnie nie przytulił, kiedy najbardziej tego potrzebowałam, nie pocieszył. Był taki nieczuły. Bardzo mi brakowało jakiegokolwiek zainteresowania z jego strony. – Mężczyźni czasami nie potrafią okazywać uczuć. Niektórzy tak byli wychowani, inni uznają to za okaz słabości, czasami się wstydzą – tłumaczyłam jej. – Tak, to pewnie skutek surowego wojskowego wychowania, ale czy ty wiesz, jak to bardzo boli kobietę? Gdyby nie przysięga, którą uważam za świętą, to nie wiem, czy nie odeszłabym od niego. Nie pił, nie bił, uczciwie pracował, a ja rozważałam ucieczkę od Tadeusza. Czy to nie dziwne? Chciałam go zostawić, bo nigdy nie powiedział mi, że mnie kocha i że jestem dla niego całym światem… Sentymentalne bzdury starej babki, co? – Nie, to nie są bzdury. Wiele małżeństw się rozpada z tego powodu – zamyśliłam się. – Każdy potrzebuje miłości. – Chciałabym, żeby choć raz przed śmiercią usłyszeć od Tadeusza, że mnie kocha. Wyobrażam sobie, jak mnie obejmuje… i całuje – rozmarzyła się. – Wtedy poczułabym, że to moje życie miało jakiś sens. Bardzo przeżyłam tę rozmowę z Krysią i postanowiłam porozmawiać z jej mężem Następnego dnia, gdy wychodził, złapałam go za rękę i opowiedziałam o marzeniu Krysi. Był bardzo zmieszany. – Ale przecież to oczywiste, że ją… no wie pani! Co ta Krystyna wymyśliła… Ja nie potrafię o tym mówić! Przecież bym nie był z nią tyle lat, nie przychodziłbym tu, gdybym… no… – szukał słów, wreszcie machnął ręką i szybko odszedł. Po kilku dniach zdarzyło się coś niezwykłego. Kiedy wychodziłam wieczorem z hospicjum, spotkałam pana Tadeusza. Wcisnął mi w rękę kopertę. – Proszę to przeczytać Krysi. Pani będzie łatwiej. Ja jakoś nie potrafię się otworzyć, mimo wszystko… Może kiedyś… Oddalił się szybko, chcąc uniknąć jakichkolwiek pytań. Wróciłam więc do Krysi i spełniłam jego był najpiękniejszy list miłosny, jaki czytałam. Płakałyśmy obie nad uczuciami i emocjami, które Tadeusz przelał na papier. Zazdrościłam jej, że ma kogoś takiego u swego boku. To wielki skarb. Może nie potrafił tego nigdy okazać, ale kochał Krystynę nad życie. – Zadzwonię do niego – powiedziała cicho, a ja wyszłam, zostawiając ją samą. Na drugi dzień pielęgniarka przekazała mi smutną wiadomość. – Nad ranem odeszła Krysia… – Nie! Akurat dziś? Boże, była sama… A tak chciała, żeby… – byłam bliska łez.– Ależ skąd! Całą noc był przy niej mąż. Zmarła w jego objęciach… Musieli się bardzo kochać. A jednak, spełniło się ostatnie marzenie pani Krysi. Czytaj więcej prawdziwych historii:Wszystkie małżeństwa w mojej rodzinie się rozpadają. Boję się, że to klątwaPrzez pragnienie macierzyństwa, prawie zniszczyłam własne małżeństwoMój ojciec to zwykła szuja. Zostawił nas, a potem drugą rodzinęJestem chorobliwie zazdrosna o byłą mojego faceta. On mówi, że to tylko przyjaźńCórki traktowały mnie jak służącą, a ja zaniedbałam przez to męża
6gG9ya. powiedział że mnie nie kocha
